Mijn verwonderingen tijdens online slb-gesprekken.

De afgelopen week heb ik online slb-gesprekken gevoerd met mijn slb-leerlingen. Het was geweldig om de studenten even te zien en te spreken. Natuurlijk geef ik ook online les, maar ik merk dat er dan toch een grote afstand is tussen mij en de student. Studenten luisteren en beantwoorden vragen op mijn verzoek. Toch zit er altijd een paar seconden tussen het stellen van de vraag en het antwoorden. Dat komt omdat studenten netjes hun microfoon uit hebben staan. Geweldig natuurlijk, alleen zorgt het voor afstand. Datzelfde geldt voor de camera. Hebben de studenten bij het slb-gesprek allemaal de camera aan, bij een online les is dat vaak niet het geval. Om nog maar niet te spreken over het feit dat je in Teams tijdens een online les alleen maar vier studenten ziet (degene die het laatst gesproken heeft).

Daarom waren deze slb-gesprekken zo leuk. Even weer persoonlijk contact met elke student. Even vragen hoe het thuis gaat en even een blik werpen op de thuissituatie.
Ik heb landelijke keukens gezien, strakke tuinen, gezellige slaapkamers en leren banken. Ik heb gezien dat studenten bezig zijn met het maken van armbandjes, leesboeken klaar hebben liggen en koffie aan het zetten zijn.
Al die dingen maakt dat ik als mentor en slb'er een beeld krijg van de student, zijn omgeving en de situatie. In negen van de tien gevallen is dit gelukkig een heel positieve indruk, ik verwonder me en heb het gevoel 'het is goed'. In sommige gevallen maak ik mij zorgen en worden vermoedens bevestigd. Al mijn observaties neem ik mee naar de rapportvergadering. Niet om te veroordelen of om te oordelen, maar juist om begrip te krijgen voor de situatie van een student en collega's te informeren.

Trots ben ik op de studenten, hun omgeving en hun werklust. Studenten die op school soms moeilijk in beweging te krijgen zijn, gaan nu wekelijks serieus en planmatig met hun taken aan de slag. Ze leveren werk tijdig in en communiceren, per app, per mail of via Teams soms dagelijks met mij. Studenten plannen met elkaar online overlegmomenten in en stemmen werk online af. Allemaal momenten waar ik als docent tot voor kort alleen maar van kon dromen.

Natuurlijk zijn er ook studenten waarmee ik moeilijker contact krijg. Die studenten probeer ik op mijn manier extra aandacht te geven. Dat gaat met vallen en opstaan, aantrekken en afstoten - van beide kanten. We doen allen ons best, maar helaas geldt nog maar al te vaak: 'Hoe harder ik trek, hoe harder de ander wegrent.'
Dus is het balanceren op een dun koord, geïnteresseerd vragen en soms een persoonlijk appje. In de hoop ook bij die studenten een kijkje in de keuken te krijgen en ook (misschien vooral wel) voor die studenten een klein beetje het verschil te kunnen maken.